Het atelier is een kleine loods in Den Bosch. De buitenkant herinnert aan industriële bedrijvigheid hier, aan de rand van het centrum. Binnen domineert de centrale betonnen vloer, bezaaid met grote en kleine stukken beschilderd papier, repen, snippers afkomstig van eerder gebruikte tekeningen. Op en over elkaar. Grondstof voor een nieuw werk. Ernaast een leeg vel papier van fors formaat. En de kunstenaar. Lopend en druk bewegend. Dan weer voorover, op de knieën. Hij schildert, sproeit verf, knipt, plakt en stelt samen. Met tape voorlopig, nog geen lijm.
Zo ontstaat een werk. In hoog tempo of pas na dagen of weken. Want ook eenmaal aan de wand is het nog niet af. Zelfs na verloop van tijd, als een ander werk al onderhanden is, kan het nog veranderen. Op de vloer en weer terug aan de wand. Aanpassen, toevoegen, vastplakken, overschilderen. Totdat het goed is en af. Of juist niet. Dat is jammer maar geen ramp. Afgekeurd werk vindt immers zijn weg naar nieuw werk.
Papier is handzaam, snel, transparant en geschikt voor het maken van scherpe contrasten. Voor Frits Peeters is papier dus bij uitstek het materiaal om uiting te geven aan zijn interesse en fascinatie voor working spaces. Die dateren uit zijn vroegste jeugd in de Limburgse mijnstreek. Toen al imponeerden hem de liftschachten en koeltorens. Later, tijdens zijn opleiding, ging hij aan de slag met oud ijzer en schilderde hij zijn eerste hijskranen.
Deze website bevat een overzicht van het werk van Frits Peeters van de laatste tien jaar. De werken zijn verdeeld in series. Binnen een serie vertonen de werken samenhang wat betreft thematiek. Verder hebben de series een zekere historische volgorde. Maar dat is allemaal niet hun voornaamste betekenis. De series zijn er voornamelijk voor de kunstenaar zelf, die een zekere orde wil scheppen. Alle werken komen immers vanuit dezelfde interesse tot stand: de dynamiek van de stad en haar industrie. Al doende en op zeker moment wil er wel eens een werk ontstaan, dat afwijkt. Dat ineens opvallend veel geluid, kleur of lichtreflecties bevat ten opzichte van alle andere. Maar dat toch, of juist daarom, heel goed is. Zo’n werk krijgt als sidekick een aparte plek. Het kan het begin worden van een nieuwe serie. Of deel uit gaan maken van een andere, nog niet bestaande serie. Maar nu nog even niet. Nu vooral nog even doorgaan. Belangrijk is dat het denken in series de kunstenaar de rust geeft, helpt of zelfs dwingt te doen waar hij mee bezig is. Maar even gemakkelijk kan hij uit puur enthousiasme schakelen naar een ander of nieuw thema.
Het ogenschijnlijk strakke stelsel van series is dus eigenlijk een vloeibaar houvast en een bron van nieuwe ideeën. Het stelt de kunstenaar in staat heel associatief te werken, van vel papier naar vel papier. Met het materiaal zelf als een dynamische working space. Het stelt hem in staat om, eenmaal aan het werk, verschillende kanten uit te gaan. In het vertrouwen dat wat hij doet altijd wel een plek vindt.
Zo zijn alle series op deze website organisch ontstaan uit een en dezelfde belangstelling voor het industriële en stedelijke landschap. De series ontwikkelen zich ook nog steeds, zelfstandig en als structuur van het werk. Alleen Fairground series vond haar einde. Dat was in 2012, door een brand in zijn woonhuis. Na een jaar waarin alles even anders moest, kon Frits Peeters het gevoel voor dit thema niet meer vinden. De ordening van zijn werk stelde hem toen in staat te schakelen en terug te keren naar zijn oorspronkelijke interesse voor industriële activiteiten, de geluiden en lichten van de stad, schepen, treinen en vliegtuigen. Naar working spaces dus.
Tjeu Cornet
